Al vrij jong had ik het verlangen om zelfvoorzienend te zijn, om mijn voeding zelf te kweken of in het wild te gaan plukken. Om mijn transport met een ezel of een paard te doen. Om mijzelf te genezen met kruiden, om te leven op het ritme van de maan en de zon en de sterren.

‘Leven van het land’ van John Seymour was mijn bijbel, maar ik verslond alle boeken over het plantenleven, de botanische werken, maar ook over volksgeloof en legendes. Die laatste beklemtonen de nauwe verbondenheid tussen mens en plant. Gelukkig komt er de laatste tijd een ander bewustzijn in de omgang met moeder aarde.  Ik wil graag deel uitmaken van dat veranderingsproces,  door mensen die op zoek zijn naar een andere manier om met de natuur om te gaan, daarbij te helpen. Om de angst voor moeder natuur een ander perspectief te geven. Om te helpen beseffen dat wij zelf deel uitmaken van die natuur, dat ons leven zinvol wordt als we terug op het ritme van de natuur gaan leven.

Dat ritme is lange tijd bepaald geweest door het water. Vandaar dat het water een steeds grotere rol is gaan spelen in mijn leven. Door zijn zeer specifieke eigenschappen en zijn nauw verband met het leven, is het water altijd aanwezig geweest in onze religies en symbolen.

Water is leven, water is heilig. En toch gaan we er mee om alsof water een banaal scheikundig element is. Het water dat vanuit zijn bron zich als een slang of sirene een meanderende weg baant via beekjes, rivieren en stromen om in de zee uit monden.

En dan weer een nieuwe cyclus aan te gaan via verdamping, wolken en regen.

Twee oeroude symbolen verwijzen naar die heilige rol: de sirene en het labyrint.

In Chartres leerde ik het labyrint te lopen, de heilige weg die als een rivier naar je eigen bron loopt en vandaar terug naar de wereld, de grote zee.

Door de jaren heen heb ik enige kennis opgebouwd rond deze onderwerpen.

Graag deel ik die met wie daar ook een verlangen naar hebben.

rudimans@proton.me
0486 46 70 94